Թիվ 6 հիվանդասենյակ

Անցած դարում ես, երբ ուսուցիչ էի, մի արտառոց երևույթ էի նկատել. բոլոր դասարաններն ընդհանուր առմամբ նմանվում էին իրենց դասղեկներին։

Եթե դասղեկը օիրնապահ էր, կագապահ` դասարանը ևս կարգապահ էր, օրինապահ:

Եթե դասղեկը փնթի էր, թափթփված` դասարանը ևս թափթփված էր, փնթի:

Եթե դասղեկը անհավասարակշիռ էր, կռվարար՝ դասարանը ևս անհավասարակշիռ էր, կռվարար:

Եթե դասղեկը ինքնատիպ էր, ստեղծագործ, ապա դասարանը ևս աչքի էր ընկնում ինքնատիպությամբ, ստեղծագործ ունակություններով:

Եթե դասղեկը շեղված էր, ինչ-որ բանի վրա սևեռված, ապա դասարանը ևս մթագնած էր, շավիղից շեղված:

Եվ այսպես շարունակ։

Առակս զի՞նչ կուսուցանե։

Մենք ապրում ենք մի երկրում, որի վարչապետը աչքի է ընկնում ոչ ադեկվատ վարքով, չի կառավարում իր հույզերը, գերադասում է առաջնորդվել էմոցիայով, քան բանականությամբ, անհավասարակշիռ է, բռնկուն, պայթյունավտանգ:

Ակամայից շուրջս եմ նայում.

մեծամասամբ ապրում ենք գերլարված, թերևս, պառակտված վիճակում:

Ջղերն ամենուրեք տեղի են տալիս:

Խոսքի մեջ գերակշռում է լուտանքն ու հայհոյանքը, մի պարապ բանից հուզվում ենք, դառնում ներվերի կծիկ:

Մենք ապրում ենք բաց ջղերով...

Արդյոք ո՞վ կերավ մեր ներվերը:

Կարծես թե ազգովի գտնվում ենք նույն դասարանում և միևնույն դասղեկի ղեկավարությամբ։

Ավա՜ղ, դասարանն այլևս նման չէ դասարանի։

Սա այլևս երկիր չէ, այլ հոգեկան հիվանդների մի մեծ հիվանդասենյակ։

ՈՒղեղս մթագնում է, սիրտս մորմոքվում, հույզերս խեղդում են միտքս, բանականությունս կամաց-կամաց տեղի են տալիս...

Մենք ապրում ենք թիվ 6 հիվանդասենյակում։

25.06.2025 թ.

Լևոն ՋԱՎԱԽՅԱՆ

Մեկնաբանություններ